پرندگان می روند در پرو بمیرند

«پرندگان می‌روند در پرو می‌میرند»، مجموعه‌ای از پنج داستان کوتاه نوشته‌ی رومن گاری، نویسنده‌ی برجسته‌ی فرانسوی، اثری است که با نثری تأثیرگذار و تأمل‌برانگیز، خواننده را به عمق تجربه‌های انسانی می‌برد. این مجموعه، که در سال 1968 منتشر شد و همان سال الهام‌بخش ساخت فیلمی نیز گردید، شامل داستان‌های «پرندگان می‌روند در پرو می‌میرند»، «بشردوست»، «ملالی نیست جز دوری شما»، «همشهری کبوتر» و «کهن‌ترین داستان جهان» است. این اثر در ایران برای اولین بار در سال 1352 با ترجمه‌ی ابوالحسن نجفی به فارسی منتشر شد، اما پس از چاپ سوم در سال 1357، اجازه‌ی تجدید چاپ نیافت.

داستان اصلی مجموعه، روایتی شاعرانه و نمادین از پرندگانی است که از جزایر گوانو به سوی ساحلی در صد کیلومتری لیما، پایتخت پرو، مهاجرت می‌کنند تا در آنجا بمیرند. این حرکت مرموز و غریزی پرندگان، بازتابی از جست‌وجوی معنای زندگی، مرگ و سرنوشت انسانی است. گاری در این مجموعه، با زبانی طنازانه اما عمیق، به پدیده‌های انسانی می‌پردازد و در مرز میان امید به تحول و تردید در برابر آن، جهانی خلق می‌کند که هم‌زمان شگفت‌انگیز و رازآلود است. داستان‌های او، با کاوش در مضامینی چون عشق، فقدان، و تلاش برای فهم هستی، خواننده را به تأمل در اسرار زندگی دعوت می‌کنند.

«پرندگان را دیدم، بال‌هایشان خسته، اما مصمم، به سوی ساحلی که نمی‌دانستم چرا آن را برگزیده‌اند. گویی چیزی در درونشان آن‌ها را می‌خواند، صدایی که نه من می‌شنیدم و نه آن‌ها می‌توانستند نادیده‌اش بگیرند. ایستادم و تماشا کردم، و در آن لحظه، انگار خودم هم یکی از آن‌ها بودم؛ در راه مقصدی نامعلوم، اما ناگزیر.»